Dla młodych

Boję się Ciebie!

Czy to Cię zdziwi, kiedy Ci powiem,

że boję się Ciebie?

Pomimo Twojej nieprzerwanej dobroci,

po niewypowiedzianych znakach Twojej miłości,

nie jestem wciąż przekonana.

Unikam Cię.

Lękam się być ogarnięta Twoją miłością.

Boję się, że będziesz ode mnie wymagał zbyt wiele.

Obawiam się, że oczekujesz ode mnie

porzucenia tego, co kocham,

z czym jestem najbardziej związana.

Czy nie zażądasz ode mnie

opuszczenia moich najbliższych?

Może myślisz, że jestem za bardzo z nimi związana?

Czy nie chcesz, abym Ci poświęciła moich przyjaciół?

Czy nie będziesz próbował

wystawić na próbę mojego serca?

A co powiesz o rzeczach, które posiadam —

mój dom, moja praca,

moje pieniądze, moje osobiste rzeczy?

Wiesz, jakie mają dla mnie znaczenie;

wiele z nich kosztowało mnie bardzo dużo wysiłku.

A do tego te trudne do określenia wartości, jak:

popularność, sława, wolność,

czy dawanie do zrozumienia o swojej wartości;

a do tego jeszcze, moje zdrowie,

moje uczucia, mój rozum,

moja siła, moje wspomnienia, moje sny...

Wyrzeczenie — to łatwe słowo;

w rzeczywistości wymaga jednak wielkich poświęceń.

Dlaczego pragniesz, bym się wyrzekała?

Przypominasz mi, że pewnego dnia będę musiał odejść.

To prawda, ale przecież śmierć

wydaje się jeszcze daleka;

bardzo, bardzo daleka.

Mówisz mi, że znasz pragnienia mojego serca,

i że tylko Ty jesteś w stanie uczynić mnie taką,

jaką być pragnę.

Czy moja matka zadawała mi ból,

kiedy przyciskała mnie do siebie?

A czy mój ojciec pozwalał mi upaść,

kiedy wskakiwałam w jego ramiona?

Powinnam wiedzieć,

że Ty jesteś ojcem i matką;

że Twoja troskliwość dalece przewyższa

wszystkie ludzkie miłości.

Jednakże wciąż się waham; boję się.

Boję się tego, co niewiadome.

Przytul mnie i przemów do mojego serca.

Pokaż mi, gdzie mogę znaleźć uspokojenie.

Wiem, że w pewnym stopniu to, co nazywam stratą

może być moją największą zdobyczą;

a moja złudna wolność

może stać się mym niewolnictwem.

To, co osiągnę lub stracę

jest wartościowsze od mojego samolubnego lęku.

A pomimo wszystko, lękam się.

Czy dziecko, które jest w łonie

odczuwa lęk porodu?

Czy nie byłoby lepiej zatrzymać go

wewnątrz na zawsze?

Nie, zostało zasiane po to, by mogło się urodzić,

zmierzyć się z nowym światem, i rosnąć.

Bądź ze mną więc,

bym mogła rozwijać moją nadzieję,

co rzuciła mnie w Twoje ramiona.

Prowadź moje zalęknione serce,

by osiągnęło pokój, którego poszukuję.

Nie każ mi czekać dłużej.

Ufam Ci.

Przychodzę,

Powierzam się Tobie.

Wyrzekam się mego lęku,

moich przyzwyczajeń, mojej własności —

wszystkiego, czym jestem i wszystkiego,

co będę kiedykolwiek posiadała.

Przyjmij mnie taką jaką jestem,

taką jaka Ci się oddaję.

Cokolwiek dla mnie czynisz jest najlepsze,

co mogę mieć;

bowiem Ty znasz lepiej

pragnienia mego serca aniżeli ja sama

W Twoich rękach moje życie;

W Twoim sercu me przeznaczenie.

Gdzie będę bardziej bezpieczna?